Απάντηση στον διευθυντή του 39ου Δημοτικού Σχολείου Πάτρας και γνωστό πολιτικό και συνδικαλιστικό στέλεχος της ΝΔ για την επανασταση του 1821 και τη θεωρία των δύο άκρων

19.3.13
Η ιστορία ως κοινωνική επιστήμη έχει δικούς της αντικειμενικούς νόμους, εντάσσει σε ένα ενιαίο ερμηνευτικό σχήμα τις κοινωνίες και τα ιστορικά γεγονότα, οδηγούμενη σε συμπεράσματα για την ίδια την εξέλιξη.
Οι επαναστάσεις είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής εξέλιξης, είναι ώθηση προς τα εμπρός. Εμφανίζονται όταν είναι ώριμη και αναγκαία η αλλαγή του παλιού και ξεπερασμένου κοινωνικού συστήματος, που φρενάρει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την δυνατότητα ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Κινητήρια δύναμη της επανάστασης κάθε φορά είναι η ανερχόμενη κοινωνική τάξη, που έχει συμφέρον να ανατρέψει την παλιά κυρίαρχη τάξη.
Τέτοια δύναμη ήταν το 1821 η νεογέννητη ελληνική αστική τάξη, που ενέπνευσε με το όραμα της επανάστασης την πλειοψηφία του καταπιεζόμενου λαού. Απέναντί της στάθηκαν οι δυνάμεις που είχαν συμφέρον από τη διατήρηση του φεουδαρχικού συστήματος και οι μηχανισμοί του (Τούρκοι και Έλληνες γαιοκτήμονες, κοτσαμπάσηδες, ανώτερος κλήρος). Το τότε επαναστατικό κίνημα αντικατέστησε σε ολόκληρη την Ευρώπη τον φεουδαρχικό δεσποτισμό με τα εθνικά κράτη, μας πέρασε στην εποχή του καπιταλισμού και έφερε στο προσκήνιο τη νέα επαναστατική τάξη, την εργατική. Η επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής από την κυρίαρχη πλέον αστική τάξη, η μηχανοποίηση και η μεγέθυνση τους, ο υψηλός καταμερισμός εργασίας κατέστησε τον χαρακτήρα της απόλυτα κοινωνικό, που έρχεται γι αυτό σε αντίθεση με την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και των προϊόντων.
Αυτή η αντίθεση είναι που γεννά τις κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, εξαθλιώνει τον εργαζόμενο λαό και εμποδίζει την εξέλιξη, την πρόοδο της κοινωνίας με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και τεχνολογίας. Γι’ αυτό η κυρίαρχη αστική τάξη, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι βαθειά αντιδραστική. Όσοι υποστηρίζουν ότι “η εποχή των επαναστάσεων έχει περάσει” και ερμηνεύουν την ιστορία αντιεπιστημονικά, με βάση “τις βουλές του Κυρίου”, υπηρετούν την διαιώνιση στην εξουσία, αυτής της παρασιτικής κοινωνικής μειοψηφίας.
Αυτό που ενόχλησε συνεπώς τον διευθυντή του 39ου ΔΣ και γνωστό πολιτικό και συνδικαλιστικό στέλεχος της ΝΔ, είναι η προοπτική νίκης των λαϊκών επαναστάσεων ΣΗΜΕΡΑ. Με τη στάση του επιβεβαιώνει το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος ως ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους. Το “νέο σχολείο” της αγοράς που υπηρετεί ο διευθυντής-μάνατζερ, μαζί με τις κουτσουρεμένες γνώσεις και “δεξιότητες”, χρησιμοποιεί τις αντιεπιστημονικές κοινωνικές προσεγγίσεις με ένα στόχο: την παραγωγή αναλώσιμου εργατικού δυναμικού χωρίς ταξική συνείδηση. Ο διευθυντής καλείται να είναι αξιολογητής – παρότι στη συγκεκριμένη περίπτωση και συνδικαλιστής – προκειμένου να υλοποιούνται απαρέγκλιτα οι αντιδραστικές κατευθύνσεις κυβέρνησης και ΕΕ, η ιδιωτικοποίηση και η επιχειρηματικότητα. Για να καταπνίξει κάθε αντίδραση, αυτό το σχολείο δεν διστάζει να ανασύρει τον σκοταδισμό του μεσοπολέμου, με ακριβώς ίδια επιχειρήματα με αυτά που διώχθηκαν η Ιμβριώτη, ο Γληνός και ο Δελμούζος την δεκαετία το '20, όταν προσπάθησαν να δώσουν στη διδασκαλία της Επανάστασης του 1821 επιστημονικό, ταξικό, κοινωνικό περιεχόμενο!
Παρόλη τη φιλότιμη προσπάθειά του κ. διευθυντή να σερβίρει την ξαναζεστάμενη σούπα “των δύο άκρων ”, δεν μπορεί να κρύψει ότι η αντιεπιστημονική ιστοριογραφία, είτε ως κοσμολιτισμός της Ρεπούση, είτε ως εθνικισμός της Χρυσής Αυγής, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της άρχουσας τάξης, ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αντικειμενικά λοιπόν, και η δική του συστημική φωνή συντάσσεται στο ίδιο στρατόπεδο με τους προηγούμενους (το ένα «άκρο»), της υπεράσπισης της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών.
Στο άλλο στρατόπεδο (το άλλο «άκρο») είμαστε όσοι υπηρετούμε την κοινωνική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού και την προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των εκμεταλλευτών. Από αυτή τη σκοπιά, το ΠΑΜΕ καλεί και τους εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας να σκεφτούν ποιός δρόμος υπηρετεί τις ανάγκες των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και τις δικές τους. Να μη δεχτούν, στα πλαίσια του “νέου σχολείου”, να γίνουν ιμάντας μεταφοράς της βάρβαρης πολιτικής και της ιδεολογίας που τη στηρίζει. Να συνταχθούν στο πλευρό του εργατικού-λαϊκού κινήματος, παλεύοντας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.

ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Αχαΐας

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου