Στη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, στις 17/6/2011, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός με ηγέτιδα δύναμη την ΠΑΣΚΕ, προσέφερε για άλλη μια φορά χέρι βοηθείας στην αντεργατική – αντιλαϊκή, πολιτική κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΔΝΤ, ΕΕ. Παρά τους όποιους αντιμνημονιακούς και αντινεοφιλελεύθερους βερμπαλισμούς αναμάσησαν τα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλλήματα της κυβέρνησης της Τρόικας και των κεφαλαιοκρατών.
Στόχος τους η αποδοχή από την πλευρά των εργαζομένων στη λογική της συνεννόησης και της συμμετοχής στα βάρβαρα μέτρα που λεηλατούν τη ζωή τους. Πιο συγκεκριμένα :
Δια στόματος Γ. Παναγόπουλου η ΠΑΣΚΕ συμπαρατασσόμενη με την λογική της «συνευθύνης» για την αντιμετώπιση του «εξωτερικού χρέους» κάλεσε το λαό να αναλάβει το βάρος που του αναλογεί με την χαρακτηριστική φράση «ότι κανείς δεν δικαιούται να μένει απαθής στην τραγική δημοσιονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα». Επιχείρησε να αποκρύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα δεινά που υφίσταται η εργατική, λαϊκή οικογένεια, που είναι η πολιτικό- οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, επιρρίπτοντας ευθύνες και στο ταξικό εργατικό κίνημα.
Η ΠΑΣΚΕ με το σύνθημα «αυτό που χρειάζεται η χώρα αυτήν την στιγμή είναι η αλλαγή πολιτικής και όχι εκλογές» επιδιώκει να πείσει τους εργαζόμενους ότι με ένα άλλο διαχειριστικό μείγμα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι μπορούν να ωφεληθούν και να ευημερήσουν, συνεχίζοντας έτσι συνειδητά να καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες.
Η ΔΑΚΕ στην ίδια γραμμή πλεύσης διατύπωσε την αντίθεση της στις ιδιωτικοποιήσεις με κριτήριο όμως τη κερδοφορία των πρώην ΔΕΚΟ και την ούτως η άλλως λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κουβέντα δεν είπαν για την διαχρονική τους συμφωνία με τις αποκρατικοποιήσεις. Παράλληλα υμνολογώντας το «κίνημα της πλατείας» προέτρεψε ουσιαστικά τους ανθρώπους του μόχθου να εκφράσουν τη αντίθεσή του στην εφαρμοζόμενη πολιτική με τη συμμετοχή τους σ’αυτό. Επομένως σε ανώδυνη κατεύθυνση για το σύστημα που αναπαράγει την φτώχεια, την ανεργία, κλπ μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.
Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ επαναδιατύπωσε τη θέση της περί αποτυχημένου μνημονίου συγκαλύπτοντας ότι ως στρατηγικό εργαλείο της άρχουσας τάξης πέτυχε τους στόχους του που είναι η λεηλασία των μισθών, των συντάξεων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εξυμνώντας το κίνημα των λεγόμενων αγανακτισμένων με τη φράση « το κίνημα της πλατείας νίκησε τα συνδικάτα», εξέφρασε την απέχθεια της στην οργανωμένη ταξική πάλη και προσπάθησε να διαγράψει από την λαϊκή πείρα την τεράστια συνεισφορά του ΠΑΜΕ στους αγώνες τις κατακτήσεις των εργαζομένων την σημερινή συνειδητή αλλα και αυθόρμητη δράση των εργαζομένων.
Το ΠΑΜΕ επανάφερε με αποφασιστικότητα την πρόταση του για προκήρυξη 48ωρης Πανεργατικής Απεργίας με την κατάθεση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής. Η ΠΑΣΚΕ η ΔΑΚΕ ΚΑΙ Η ΑΠ αναγκάστηκαν κάτω από το γενικότερο κλίμα και την αποφασιστική στάση των ταξικών δυνάμεων να συμφωνήσουν.
Ούτε λεπτό χαμένο, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης να παλέψουν σθεναρά στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές συνοικίες, για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας και την αποτροπή ψήφισης του αντιλαϊκού εκτρώματος, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο και την αποτροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της.
Στόχος τους η αποδοχή από την πλευρά των εργαζομένων στη λογική της συνεννόησης και της συμμετοχής στα βάρβαρα μέτρα που λεηλατούν τη ζωή τους. Πιο συγκεκριμένα :
Δια στόματος Γ. Παναγόπουλου η ΠΑΣΚΕ συμπαρατασσόμενη με την λογική της «συνευθύνης» για την αντιμετώπιση του «εξωτερικού χρέους» κάλεσε το λαό να αναλάβει το βάρος που του αναλογεί με την χαρακτηριστική φράση «ότι κανείς δεν δικαιούται να μένει απαθής στην τραγική δημοσιονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα». Επιχείρησε να αποκρύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα δεινά που υφίσταται η εργατική, λαϊκή οικογένεια, που είναι η πολιτικό- οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, επιρρίπτοντας ευθύνες και στο ταξικό εργατικό κίνημα.
Η ΠΑΣΚΕ με το σύνθημα «αυτό που χρειάζεται η χώρα αυτήν την στιγμή είναι η αλλαγή πολιτικής και όχι εκλογές» επιδιώκει να πείσει τους εργαζόμενους ότι με ένα άλλο διαχειριστικό μείγμα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι μπορούν να ωφεληθούν και να ευημερήσουν, συνεχίζοντας έτσι συνειδητά να καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες.
Η ΔΑΚΕ στην ίδια γραμμή πλεύσης διατύπωσε την αντίθεση της στις ιδιωτικοποιήσεις με κριτήριο όμως τη κερδοφορία των πρώην ΔΕΚΟ και την ούτως η άλλως λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κουβέντα δεν είπαν για την διαχρονική τους συμφωνία με τις αποκρατικοποιήσεις. Παράλληλα υμνολογώντας το «κίνημα της πλατείας» προέτρεψε ουσιαστικά τους ανθρώπους του μόχθου να εκφράσουν τη αντίθεσή του στην εφαρμοζόμενη πολιτική με τη συμμετοχή τους σ’αυτό. Επομένως σε ανώδυνη κατεύθυνση για το σύστημα που αναπαράγει την φτώχεια, την ανεργία, κλπ μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.
Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ επαναδιατύπωσε τη θέση της περί αποτυχημένου μνημονίου συγκαλύπτοντας ότι ως στρατηγικό εργαλείο της άρχουσας τάξης πέτυχε τους στόχους του που είναι η λεηλασία των μισθών, των συντάξεων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εξυμνώντας το κίνημα των λεγόμενων αγανακτισμένων με τη φράση « το κίνημα της πλατείας νίκησε τα συνδικάτα», εξέφρασε την απέχθεια της στην οργανωμένη ταξική πάλη και προσπάθησε να διαγράψει από την λαϊκή πείρα την τεράστια συνεισφορά του ΠΑΜΕ στους αγώνες τις κατακτήσεις των εργαζομένων την σημερινή συνειδητή αλλα και αυθόρμητη δράση των εργαζομένων.
Το ΠΑΜΕ επανάφερε με αποφασιστικότητα την πρόταση του για προκήρυξη 48ωρης Πανεργατικής Απεργίας με την κατάθεση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής. Η ΠΑΣΚΕ η ΔΑΚΕ ΚΑΙ Η ΑΠ αναγκάστηκαν κάτω από το γενικότερο κλίμα και την αποφασιστική στάση των ταξικών δυνάμεων να συμφωνήσουν.
Ούτε λεπτό χαμένο, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης να παλέψουν σθεναρά στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές συνοικίες, για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας και την αποτροπή ψήφισης του αντιλαϊκού εκτρώματος, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο και την αποτροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου