Συναγωνιστές, συναγωνίστριες, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο με τα συλλαλητήρια που πραγματοποιεί σήμερα σε 64 πόλεις σε όλη τη χώρα, με όλη τη δράση που προηγήθηκε στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, σαλπίζει το μήνυμα της Αντεπίθεσης της εργατικής τάξης.
Το ΠΑΜΕ μίλησε και μιλάει καθαρά για τις αιτίες που γεννούν τις καπιταλιστικές κρίσεις.
Για το γεγονός ότι αυτές, είναι σύμφυτες με την ίδια τη λειτουργία του συστήματος. Δεν έχουν αιτία ούτε τα γκόλντεν μπόις, ούτε τον καζινοκαπιταλισμό, δεν έχουν τη ρίζα τους σε καμιάς μορφής, σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη διαχείριση, όπως ψεύτικα ισχυρίζονται οι απολογητές του ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Όλοι αυτοί, το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό της πλουτοκρατίας προσπαθούν να δώσουν το φιλί της ζωής στην αγορά τους, που έχει εδώ και πολύ καιρό χρεοκοπήσει.
Όλοι αυτοί πασχίζουν για να αυγατίζει τα κέρδη του το κεφαλαίο. Το ίδιο έκαναν και πριν τη κρίση, το ίδιο κάνουν και τώρα, το ίδιο θα κάνουν και πριν ξεσπάσει η επόμενη.
Ότι κι αν λένε στα κανάλια και στις εφημερίδες τους τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου, η αλήθεια που ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας, είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια τα δικαιώματά μας είναι σε κρίση διαρκείας.
Όλα αυτά τα χρόνια μας ληστεύουν κανονικά. Τα κέρδη τους είναι αποτέλεσμα της δικής μας κλεμμένης δουλειάς, της κλεμμένης υπεραξίας που εμείς παράγουμε.
Και η αλήθεια είναι ότι μόνο εμείς παράγουμε. Τα παράσιτα-μέτοχοι κεφαλαιοκράτες-δεν παράγουν απολύτως τίποτα.
Και η κρίση τους λοιπόν είναι το αποτέλεσμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, της υπερσυσσώρευσης κλοπιμαίων.
Το κεφάλαιο έχει ανάγκη αυτή ακριβώς τη ληστεία για να μεγαλώνει τη κερδοφορία του, κι αυτή του η ανάγκη το σπρώχνει από τη μία κρίση στην άλλη σε έναν φαύλο κύκλο. Δεν έχει γιατρειά. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό βοτάνι που να μπορεί να γυρίσει τη κοινωνία πίσω, στην εποχή που προηγήθηκε της γιγάντωσης των μονοπωλίων.
Τα μέτρα που σήμερα εφαρμόζουν με αφορμή τη καπιταλιστική κρίση δεν πρόκειται να παρθούν πίσω μετά το προσωρινό ξεπέρασμα της σημερινής και την χρονική διάρκεια που θα μεσολαβήσει ως το ξέσπασμα της επόμενης.
Η σύνθλιψη μισθών και δικαιωμάτων θα συνεχίζεται αδιάκοπη, γιατί είναι προϋπόθεση για την διαρκή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Όλοι έχουμε πείρα. Τι αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια περίτρανα;
Ότι μας ζητούσαν να κάνουμε θυσίες και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με το ψευτοεπιχείρημα ότι η αύξηση της κερδοφορίας τους θα φέρει και για μας καλύτερες μέρες, ότι θα μεγαλώσει η πίτα και θα πάρουμε κι εμείς κάποιο μερίδιο.
Η πραγματικότητα όμως λέει ότι η πίτα μεγάλωσε κι αυτό έγινε μόνο με την δική μας δουλειά, αλλά τα δικά μας κομμάτια έγιναν ψίχουλα πεταμένα κάτω από το τραπέζι που έστησε τρελό τσιμπούσι η πλουτοκρατία.
Κι αυτό το γεγονός είναι νομοτέλεια του συστήματος. Είναι εσωτερική του ανάγκη. Για αυτό και δεν φτιασιδώνεται, δεν παίρνει γιατρειά, μόνο ανατροπή.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Υπάρχει κάποια λύση; Κάποια λύση τώρα;
Υπάρχει, μόνο που είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλουν να μας επιβάλουν τα μονοπώλια, η ΕΕ, οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα.
Οι μόνες λύσεις που βλέπουν όλοι αυτοί οι κύριοι είναι στην κατεύθυνση διαχείρισης της ίδιας ακριβώς αντιλαϊκής πολιτικής, γιατί αυτό επιβάλει η στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία εννοείται ότι όχι μόνο δεν την αμφισβητούν, αλλά αντίθετα την εφαρμόζουν.
Τι λέει η κυβέρνηση;
Συναίνεση, τα κεφάλια μέσα, στήριξη του κεφαλαίου με 28 δις ευρώ, με πλήρη εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, της ενέργειας, των μεταφορών και άλλων κλάδων, ακόμα μεγαλύτερη ανατροπή προς το χειρότερο των εργασιακών σχέσεων, νέα ολομέτωπη επίθεση στις ανάγκες και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, των γυναικών.
Τι λέει το ΠΑΣΟΚ;
Ψηφίστε με γιατί εγώ έχω σχέδιο, το οποίο όμως είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό της ΝΔ.
Συναίνεση θέλει η ΝΔ. Συναίνεση κι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Γιατί μπορεί να βγάζει κραυγές ο Πρόεδρός του για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, έχοντας κατά νου τη κουτάλα της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ χειροκρότησε την άθλια σύμβαση ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, αποδέχεται πλήρως όλες τις κατευθύνσεις της ΕΕ, κάνει πράξη τη συναίνεση, με αδιάκοπες συναντήσεις με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, στηρίζει την ενίσχυσή τους με τα 28 δις.
Προτείνει την πλήρη γενίκευση της ανασφάλιστη εργασίας, και τάζει πράσινα άλογα για το λαό με τα περί πράσινης οικονομίας, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι η πολιτική του αποβλέπει στην επίτευξη νέων κερδών για το κεφάλαιο.
Η ηγεσία του Σύριζα κάνει προτάσεις διαχείρισης της κρίσης με χρεοκοπημένες συνταγές της δεκαετίας του 80, καλλιεργεί αυταπάτες ότι δήθεν μπορεί η ΕΕ να γίνει πιο φιλολαϊκή, ενώ είναι πρόθυμη να τσοντάρει στα αντιλαϊκά σενάρια διάσωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.
Εξάλλου εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχει ενεργά στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, μέσα από τη συμμαχία που έχει συνάψει με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ σε πολλές περιπτώσεις, στο συνδικαλιστικό κίνημα και τη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Όλοι μαζί πασχίζουν να μας πείσουν ότι το κεφάλαιο και η εργατική τάξη είμαστε εταίροι που μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα, αρκεί να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι.
Όλοι μαζί σιγοντάρουν το Σανιδά, παίζουν παιχνίδια για να βρίσκει όλα τα αναγκαία προσχήματα η εφαρμογή του αυταρχικού νομοθετικού οπλοστασίου και του ευρωτρομονόμου.
Με πολλά στόματα και μία όμως φωνή, δυναμώνουν τον αντικομουνισμό και την επίθεση στο ταξικό εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ, γιατί ξέρουν πολύ καλά, ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος για την εξουσία του κεφαλαίου και τη κερδοφορία του, που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.
Γιατί το ΠΑΜΕ δεν έμεινε στα λόγια, πρωτοστάτησε να οργανωθεί η πάλη σε κάθε χώρο. Δεν παρουσιάζεται σαν εργολάβος που θα λύσει τα προβλήματα.
Διαπαιδαγωγεί μαχητές, σαν τον συναγωνιστή Νικολόπουλο στα Τζάμπο που δεν δέχτηκε την εξαγορά που πρότεινε το κεφάλαιο.
Στις γραμμές του ΠΑΜΕ συσπειρώνονται σωματεία και ταξικές διοικήσεις όπως το ΔΣ των εργαζομένων της Φριγκογκλας που δεν δέχτηκε τα 8 εκατομμύρια ευρώ που έδινε η πολυεθνική για να περάσει την εθελούσια έξοδο-απόλυση των εργαζομένων.
Το γεγονός ότι ένα μέρος των εργαζομένων κάτω από τα ασφυκτικά διλλήματα της πολυεθνικής έκανε χρήση της εθελουσίας, δεν μειώνει στο ελάχιστο την συνεπή, αδιάλλακτη, αγωνιστική, μαχητική στάση του ΔΣ και της πλειοψηφίας των εργατών στο εργοστάσιο.
Γιατί η πίεση στην συνείδηση της εργατικής τάξης έχει αιτία και ρίζα στο συνολικότερο συσχετισμό δύναμης τον οποίο στηρίζουν, οι εργοδοτικοί κυβερνητικοί συνδικαλιστές και τα κόμματα του κεφαλαίου που υπερασπίζονται.
Το συμπέρασμα είναι ότι το μονοπώλιο δεν αντιπαλεύεται μόνο μέσα στο χώρο δουλειάς. Χρειάζεται ισχυρή κλαδική οργάνωση, πάλη καθημερινή για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, ταξική ενότητα και διαχωρισμός από τους εργατοπατέρες, πλαίσιο πάλης που να μαχητικοποιεί, να φέρνει στην επιφάνεια τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα σωματεία που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ, του ΣΕΑΜ-ΣΥΝ, αποδέχτηκαν την εθελούσια έξοδο, ζητάνε κίνητρα για το κεφάλαιο, πρωτοστάτησαν στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, όπως στον Βοσινάκη, στην ΕΒΟ, στον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και αλλού.
Αυτοί λοιπόν που έχουνε φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές του κεφαλαίου καλό θα είναι πριν τολμήσουν να πιάσουν στο στόμα τους το σωματείο των εργαζομένων της Φριγκογκλάς, να το πλύνουν πρώτα με ανθόνερο.
Οι συνήγοροι του Μανιατόπουλου, αυτοί που στρογγυλοκάθονται στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου με τους βιομήχανους της περιοχής και συμφωνούν μαζί τους ότι η κρίση μας πλήττει όλους το ίδιο, οι μανούλες στην απεργοσπασία και τη νοθεία, όπως στο σωματείο των οδηγών που ρίχνανε χούφτες τα ψηφοδέλτια στη κάλπη και πλαστογραφήσανε τις υπογραφές των δικαστικών, αυτοί που κάνουνε γαργάρα τις απολύσεις στο καζίνο και αλλού, είναι τα πρωτοπαλίκαρα της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΣΟΚ στο εργατικό κίνημα.
Αυτά τα παλικάρια στηρίζει ανοιχτά ο συρφετός του ΣΕΑΜ-ΣΥΝ και τα δήθεν ανατρεπτικά παλικαράκια της ΕΑΑΚ και άλλων αντικομουνιστικών γκρουπ που δραστηριοποιούνται σε κάποιες σχολές του πανεπιστήμιου. Αυτούς τους κυρίους προβάλουν τα κανάλια και τα μέσα των κεφαλαιοκρατών της πόλης μας.
Υπάρχει λύση λοιπόν.
Αρκεί να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Γιατί εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου. Και είναι απόλυτα σύγχρονο, αναγκαίο, εφικτό και ρεαλιστικό να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας στη δουλειά και συνολικά στη ζωή.
Μην δίνεις άλλοθι στους κολαούζους του συστήματος.
Μαύρισε τους παντού.
Είναι λύση η οργάνωση μας στα συνδικάτα για να αλλάξει ο συσχετισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να παραμεριστούν οι υπάλληλοι των μονοπωλίων που ποδηγετούν σήμερα την εργατική τάξη στις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στο ΕΚ Πάτρας και σε μια σειρά σωματεία.
Να δυναμώσει παντού το ΠΑΜΕ.
Υπάρχει λύση και αυτή βρίσκεται στο δυνάμωμα της κλαδικής οργάνωσης, της ταξικής μας ενότητας, ανεξαρτήτως κλάδου και ειδικότητας.
Υπάρχει λύση, αρκεί να αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε θυσίες για τα δικά μας συμφέροντα για τις δικές μας ανάγκες, κι όχι πάλι και πάλι για τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Δυναμώνουμε τις προϋποθέσεις για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση της εργατικής τάξης.
Δυναμώνουμε την κλαδική οργάνωση κόντρα στο συντεχνιασμό, τον κατακερματισμό και τη πολυδιάσπαση που κυριαρχεί σήμερα.
Έχουμε τις ίδιες ανάγκες, έχουμε τον ίδιο εχθρό και οι ιδιωτικοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σχετικά πιο μόνιμοι και οι συμβασιούχοι εργάτες, οι ωρομίσθιοι και οι εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις, οι εργάτες συνολικά και οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μετανάστες, η νεολαία της κατάρτισης και της εργασιακή περιπλάνησης, η σπουδάζουσα νεολαία, η φτωχή και μεσαία αγροτιά, οι γυναίκες.
Το ίδιο σύστημα συντρίβει τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας στη μέγγενη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Και απάντηση είναι ακριβώς στη συνένωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, με το πλαίσιο πάλης που θίγει την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Με πάλη που θα έχει πολιτικές επιπτώσεις γιατί πολιτική είναι και η επίθεση που δεχόμαστε.
Για αυτό και λύση είναι και η αποδυνάμωση των κομμάτων που στηρίζουν το κεφάλαιο, την ΕΕ και τον Ευρωμονόδρομο με κάθε τρόπο, σε κάθε χώρο, στους τόπους δουλειάς, στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, τα δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια, στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, στους συλλόγους γονέων, στις Ενώσεις των εκπαιδευτικών και τους συλλόγους δασκάλων, στην Βουλή και την ευρωβουλή.
Λύση δεν είναι η δικομματική εναλλαγή στα πλαίσια της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά η αποδυνάμωση των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας. Βοηθάει στη λύση η ανίσχυρη, αδύνατη κυβέρνηση γιατί το εργατικό κίνημα θα κερδίσει πολύτιμο χρόνο για να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση.
Ό,τι δεν αποτελεί λύση για τη πλουτοκρατία, φέρνει πολύ πιο κοντά τη λύση για το εργατικό κίνημα.
Οι απαντήσεις του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να είναι σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Ότι βολεύει αυτούς, τσακίζει εμάς. Η δική τους λύση σημαίνει ένταση των προβλημάτων για μας. Μέση λύση δεν υπάρχει.
Παίρνουμε σε κάθε χώρο την υπόθεση στα χέρια μας.
Απαντάμε με την ένταση και τη πολιτικοποίηση της πάλης, την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, την αποδυνάμωση του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού της πλουτοκρατίας, χειραφετημένοι από την αστική ιδεολογία, βοηθάμε στο χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας που μπορεί να βάλει φραγμό στην επίθεση του κεφαλαίου και να ανοίξει τον δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία προς όφελος της λαϊκής οικογένειας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου